We will never forget … Menno Oosting

1099
𝗪𝗘 𝗪𝗜𝗟𝗟 𝗡𝗘𝗩𝗘𝗥 𝗙𝗢𝗥𝗚𝗘𝗧 … 𝗠𝗘𝗡𝗡𝗢 𝗢𝗢𝗦𝗧𝗜𝗡𝗚
Ik moet toegeven. Gisteravond zag ik het voorbijkomen op social-media. Het is vandaag 25 jaar geleden dat Menno Oosting ons ontviel. Het maakte destijds diepe indruk en bracht in tennissend Nederland veel teweeg. Ik weet niet meer wanneer het exact was, maar op Tumblr schreef ik ooit de onderstaande Ode aan Menno. Het leverde via een zoon een spelershanddoek op van Menno welke hij gebruikt had op Roland Garros in 1998. Een jaar terug kwam één van zijn rackets bij me terecht. We hebben flink wat memorabilia in huis van bijzondere waarde, maar deze spannen absoluut de kroon. Vandaag zijn mijn gedachten bij hem en bij Anne, Tim, Nick en Max.
𝗛𝗲𝗿𝗼𝗲𝘀 𝗼𝗳 𝗗𝘂𝘁𝗰𝗵 𝘁𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀.
Daar hoort deze zeer zeker bij. Helden mogen niet vergeten worden en worden gelukkig ook niet vergeten. Dit verhaal gaat over Menno Oosting. Geboren op 17 mei 1964 en overleden op 22 februari 1999. De jongere tennisgeneratie kent hem niet. Zal waarschijnlijk nooit van hem gehoord hebben. Reden te meer om daar verandering in te brengen.
Een ode aan deze Brabantse tennisser die als gevolg van een tragisch auto-ongeluk om het leven kwam. Menno was een professionele tennisser die voornamelijk furore maakte in het dubbelspel. Hij won maar liefst zeven ATP titels. In de jaren ’90 was hij één van de beste dubbelspelers ter wereld. De in Son en Breugel geboren Oosting grossierde in titels en finaleplaatsen en dat leverde hem in 1995 een notering op plek 20 op de ATP ranking. Hij stond maar liefst 18 keer in een ATP dubbelfinale en speelde tegen de wereldtop. Tegen mannen als Eltingh, Koevermans, Casal, Sanchez, Kafelnikov, Hlasek, Damm, Bjorkman, Dosedel en onze huidige directeur topsport bij de KNLTB, Jan Siemerink. Hij speelde aan de zijde van o.a. Richard Krajicek, heel vaak met David Adams, met Daniel Vasek en met Tom Kempers. Hij won in München, Boekarest, Casablanca, Madrid, Toulouse, Zagreb en zijn laatste overwinning was in Kopenhagen. In de single ging het ook zo slecht nog niet. In 1988 had Menno zijn beste jaar. Hij werd Nederlands Kampioen, dat hij een jaar eerder trouwens ook werd. Hij haalde de 4e ronde in Melbourne op het Australian Open, de 3e ronde op Wimbledon en de 2e ronde op het US Open. Hij stond op een prachtige 72e plaats op de singleranglijst. Zijn finest-hour beleefde hij samen met Kristie Boogert in Parijs. In 1994 wonnen ze samen het gemengd dubbelspel op Roland Garros. Een Grand-Slam titel voor beiden.
Lastig om een goede indruk van de persoon te krijgen als je hem niet van dichtbij hebt meegemaakt. Maar Menno Oosting was zeer getalenteerd. Had op de baan geniale acties. Was misschien niet hard genoeg voor de absolute wereldtop. Hij sprak meermalen over de excessen in de tennissport. Want winnen hoefde volgens Menno niet ten koste van alles te gaan; ‘Ik vind tennis leuk, wil graag winnen, maar alles er voor doen, tot punten jatten toe, dat kan ik niet. Ik vind het al rot als de umpire een fout maakt in mijn voordeel.’ Of deze uitspraak; ‘Liever anoniem in de middenmoot dan heel beroemd en nummer 1.’ Hij koos bewust voor een tenniscarrière in het dubbelspel. Hij vond het sociale klimaat daarin beter. Dat was niet zo’n hard wereldje. Maar Menno had boven alles een onvoorwaardelijke passie voor tennis. Hij leefde ervoor. Deed er alles voor. Hij plaveide als het ware het pad voor de ‘Gouden Generatie’. De generatie met spelers als Krajicek, Schalken, Eltingh, Haarhuis en Siemerink. Menno was liever anoniem dan beroemd. Tekenend daarvoor was zijn ‘angst’ om voor volle tribunes op het Centercourt van Wimbledon zijn 3e ronde partij te moeten spelen tegen de als tweede geplaatste Mats Wilander. Hij was ook bang door die wedstrijd de EK finalevoetbalwedstrijd van het Nederlands Elftal tegen de Sovjet-Unie te moeten missen op TV. Zijn angst bleek ongegrond. Het werd Court no. 14 en hij kon de gehele tweede helft van het Nederlands Elftal nog zien. Hij verloor met 6-1/6-4/6-4 van Wilander, maar Nederland werd die dag wel Europees Kampioen.
Op 22 februari 1999 kwam het verschrikkelijke nieuws, de schok en het onvoorstelbare verdriet voor zijn naasten, voor zijn familie, voor zijn vrienden en voor tennissend Nederland. Het was voorpagina nieuws. Menno Oosting komt om het leven bij een auto-ongeluk in het Belgische Turnhout. Op de terugweg van een verloren dubbelspelfinale in het Franse Cherbourg naar zijn woonplaats Nuenen. Het was slecht weer, de weg glad. Een routinematige inhaalmanoeuvre verandert plots in een glijpartij en de auto van Menno Oosting botst op een lantarenpaal. Menno Oosting was op slag dood. Slechts 34 jaar oud. Menno liet een vrouw en drie kinderen (zonen) na.
Toch is het goed om te zien dat hij bij zijn vrienden niet vergeten is. Als voormalig pupil van de Tennis Academy Henk van Hulst hebben ze daar ieder jaar nog een Menno Oosting Award uit te reiken. Afgelopen jaar viel die eer ten beurt aan Miliaan Niesten. In een krantenartikel van een aantal jaren terug zegt Kristie Boogert nog steeds een bidprentje van Menno in haar agenda te hebben zitten. Een brok in je keel krijg je als je leest dat één van zijn zonen naast drie eigen rackets ook lange tijd een racket van pa in zijn tennistas had of heeft zitten. Ongetwijfeld uit trots en als eerbetoon, maar ook waarschijnlijk om indruk te maken bij zijn tegenstanders. Die kregen dan te horen bij het aanschouwen van de Wilson Pro Staff; ‘Kijk uit, want anders pak ik die Wilson. Daar is prijzengeld mee gewonnen!
We zullen je niet vergeten, Menno 🖤