✍️ Sophie Asberg
Train jezelf positief in 2020
Misschien kwam het doordat ik als opfrissertje het boekje Emotionele Stabiliteit van Yoran Verschoor en Honzik Pavel had gelezen waardoor het me weer eens opviel dat men op het sportveld, en daarbuiten trouwens óók, heel makkelijk negatief denkt en het positieve maar nauwelijks kan zien of benoemen. En als we dan bij de sport blijven: daar word je mentaal geen sterkere speler van.
Ik zal vertellen wat er gebeurde. Eind vorig jaar keek ik op mijn tennisclub naar een damesdubbel in de najaarscompetitie, ongeveer niveau vijf. Ik zag een spelletje waarbij angst en voorzichtigheid overheersten; statisch, hoge ballen en lange rally’s. Maar er werd ook flink geknokt. Mijn clubgenotes hadden de eerste set op het nippertje verloren en stonden met 4-5 achter in de tweede set. Een spannende stand dus! Maar wat gebeurde? Door iets meer druk te zetten en een paar goed getimede ingrepen aan het net, sleepten zij toch knap de tweede set binnen. Om ze aan te moedigen liep ik tijdens de kantwissel naar ze toe. Ik zei dat ik drie sterke laatste games had gezien. Dit was het eerste wat clubgenote A tegen mij zei: “Tjeezus, wat is dit een eikeldubbel zeg!” En toen zij even water ging halen vervolgde haar partner op een boze toon: “Echt hoor, als we de derde set níet pakken…?! We mogen dit niet verliezen!”
Dit is dus wat ik bedoel: negatieve reacties vanuit het onderliggende gevoel dat het moeizaam ging, en totáál niet (positief) reflecterend. Zij hadden net zo goed kunnen zeggen, het lag zelfs meer voor de hand: “Goed van ons dat wij na die achterstand deze set tóch nog hebben gepakt! Ik denk dat dat kwam doordat we in de laatste drie games net wat meer druk zetten en op de juiste momenten ingrepen aan het net. Daar moeten we straks sowieso mee doorgaan. Zouden we nog iets anders of beter kunnen doen?”. Maar nee, de criticus stond bij beide dames dus vooraan in de rij, waardoor zij zich onbewust onder druk zetten op weg naar de derde set. Bovendien met een zwaar gevoel.
Waarom kijken wij vaak toch zo weinig positief naar onszelf en onze prestaties? In ieder geval krijgen we het volgens mij van thuis uit onvoldoende mee. Kijk maar eens naar de kinderen in de tennisles. Zij kunnen moeiteloos opsommen wat niet goed ging en als je vraagt wat wèl, dan krijg je nauwelijks een antwoord. Ook denken wij vaak alleen in termen van winnen en verliezen in plaats van taakgericht, met de focus op verbetering.
Positief denken gaat bij velen dus niet vanzelf, maar gelukkig kun je het trainen. Zo leren goede sportdocenten bijvoorbeeld hun kinderen in de les te benoemen waar ze goed in zijn en dit ook hardop uit te spreken, waardoor een basis wordt gelegd om later te kunnen uitgroeien tot mentaal sterke spelers. Als volwassen speler kunnen we dit ook. Tenminste, als je het de moeite waard vindt om op mentaal vlak positiever te worden.
Daarom ter afsluiting een tip voor 2020: noteer na elke training of wedstrijd tenminste drie zaken die goed gingen en laat wat minder ging nu eens buiten beschouwing. Ik ben benieuwd wat dit teweeg brengt. Ik verwacht een mentaal sterk(er) jaar. Veel succes en plezier!
groetjes
Sophie
