✍️ Sophie Asberg
‘Ik was gewoon niet goed genoeg’. Zo zal je spelers die maar kortstondig aan het profcircuit hebben geroken zichzelf vaak voor het gemak horen samenvatten. Kort door de bocht genomen is dit misschien wel zo, maar het ligt natuurlijk veel genuanceerder. Wil je als profspeler of -speelster ‘slagen’ dan moet het hele plaatje kloppen. En dat plaatje is nogal complex èn persoonlijk.
Nederland heeft genoeg topspelers die de sprong naar het internationale profcircuit wagen (de KNLTB heeft geen cijfers), alleen zijn het er maar weinig die met tennis echt hun boterham kunnen verdienen. Helaas komen deze mannen en vrouwen weinig in beeld terwijl hun verhalen juist interessant zijn voor de ontwikkeling van de (top)tennissport in Nederland.
Sophie Asberg, gastredactrice van TennisPassie, ging daarom in gesprek met Remy Groenendaal, Kelly de Beer, Marlot Meddens en Roderik Bratianu, ex-toppers die allemaal goed op hun carrière hebben gereflecteerd. Hoe en waarom kwam hun tennisloopbaan ten einde? En welke lessen voor het leven haalden ze uit hun tenniscarrière? Lees het in de serie ‘TENNISPRO YES, OR NO?’ en lees hieronder het verhaal van Kelly de Beer (1989).
HET DRAAIT OM PLEZIER
☝️ Wanneer ben je voor het eerst gaan tennissen?
? “Toen ik zes was. Ik heb eerst veel met mijn ouders en broertje getennist en daarna werd ik steeds fanatieker.”
☝️ Hoe werd je ontdekt?
? “Ik werd voor de bondstraining geselecteerd, ik weet niet precies hoe oud ik was. Ik ging steeds meer spelen, op mijn tiende, elfde misschien al wel vijf tot zes keer per week. De eerste tennisschool waar ik speelde was De Kloek en vanaf mijn twaalfde ging ik naar Popeye Goldstar in Amsterdam waar ik trainde bij Raymond Knaap. Totdat ik stopte met full-time tennis heb bij Goldstar gespeeld.”
☝️ Welke mooie prestaties heb je behaald?
? “Op mijn zestiende werd ik Nederlands kampioen bij de junioren. In mijn jeugdjaren stond ik meestal bij de top vier van Nederland. Ik ben ook een keer tweede geworden bij de Nederlandse Kampioenschappen senioren. Ik heb eredivisie gespeeld, stond rond de vijfhonderdste plaats op wereldniveau en mijn hoogste ranking in Nederland was nummer vier. Vanaf mijn achttiende begon ik met futures en de tienduizend dollar toernooien.”
☝️ Heb je bewust een moment gehad waarop je dacht: ik wil prof worden?
? “Wanneer het moment precies was, weet ik niet, maar vanaf mijn twaalfde jaar ging ik wel naar een LOOT school. Ik was dus al heel vroeg heel intensief bezig met tennis, en reisde ik de wereld over. Ik probeerde er altijd het maximale uit te halen, maar niet heel erg bewust. Toen het einde van mijn middelbare school in zicht kwam, wist ik wel zeker dat ik fulltime wilde gaan tennissen.”
☝️ Hoe lang ben je internationaal bezig geweest?
? “Ik denk ongeveer drie jaar, maar in het begin van die drie jaar deed ik er nog wel school naast. Mijn focus was dus nog niet honderd procent op tennis gericht, en dat is toch anders.”
☝️ Hoe was het toen je fulltime tenniste?
? “Dat ging goed, ik was eigenlijk nooit alleen, reisde altijd wel met andere meisjes of een coach, maar toch verloor ik op een gegeven moment het plezier. En ook had ik niet echt het geloof dat ik er geld mee kon gaan verdienen. Vriendinnen om me heen gingen studeren en toen dacht ik: misschien wil ik dat ook eigenlijk wel? Als ik geen plezier in tennissen meer heb, dan heeft het voor mij ook geen zin om door te gaan.”
☝️ Wanneer merkte je dat het plezier verloor?
? “Dat merkte ik voor het eerst toen ik een toernooi in Cairo speelde. Toen voelde ik opeens dat ik helemaal geen zin had om een wedstrijd te spelen, weer in een hotel te slapen, te trainen, etcetera. En ik had dus ook steeds meer een gebrek aan geloof dat ik er mijn brood mee kon gaan verdienen. Iets anders vinden vond ik trouwens ook moeilijk. Ik kon me geen baan bedenken waar ik zoveel passie voor had als voor tennis.”
☝️ Hoe was het met jou fysiek?
? “Goed, ik had bijna nooit blessures. Daar heb ik echt heel veel mazzel mee gehad. Fysiek ben ik nooit gehinderd.”
☝️ Bij de beslissing om te stoppen ben je vooral afgegaan op je gevoel?
? “Ja, gevoel, maar toch ook wel op mijn verstand, denk ik. In ieder geval heb ik me bij mijn beslissing niet door mijn omgeving laten leiden.”
☝️ Als je terugkijkt op die periode, heb je toen de juiste begeleiding gehad, was alles aanwezig of heb je misschien toch iets gemist?
? “Ondersteuning van de KNLTB had ik niet, maar dat heb ik ook niet gemist. Ik had sponsors waardoor ik de hele wereld over kon. Bij Popeye Goldstar was ik ook helemaal op mijn plek. Wat ik nu wel merk, doordat ik een yogaopleiding heb gedaan, yoga me echt helpt in mijn wedstrijden. Ik kan véél meer in het moment zijn, me alleen op het punt richten. Als ik dat vroeger had geweten dan zou dat heel veel hebben gescheeld bij het spelen van mijn wedstrijden. Tegenwoordig weet ik ook veel meer over voeding dan toen. Op die vlakken heb ik dus wel wat gemist.”
☝️ Hoe heb je je tenniscarrière beleefd?
? “Ik kijk echt terug met heel veel plezier. Er is bijna geen moment geweest dat ik met tegenzin naar de baan ging. Ik heb het gedaan zolang ik het leuk vond. Ik heb heel veel goeie mensen om me heen gehad, ben altijd ondersteund en had hele goeie trainers. Alles was aanwezig om goed te worden.”
☝️ Kun je beschrijven hoe de periode eruit zag nadat je was gestopt?
? “Ik ben gaan studeren. Alleen moest ik in het begin erg zoeken naar een leuke studie. Het was heel moeilijk om iets te vinden waar ik weer zo’n grote passie voor had. Toen koos ik maar iets breeds en werd het rechten. Die studie heb ik afgemaakt.”
☝️ Je voelde je niet verloren nadat je was gestopt?
? “Nee niet verloren, maar ik heb het wel heel moeilijk gevonden om iets te vinden waar ik weer zo’n passie voor had. Na mijn studie heb ik twee jaar als fiscalist gewerkt, maar dat paste helemaal niet bij me dus ben ik daarmee gestopt. Toen ben ik twee jaar op wereldreis gegaan en toen kwam ik er wel achter waar mijn interesses liggen: sport, yoga en voeding.” Lachend: “Daar heb je dan wel een wereldreis voor nodig.”
☝️ Stel je traint een toppertje, wat zou jij hem of haar willen meegeven vanuit je eigen ervaring?
? “Zorg dat je er plezier in houdt. Maar goed, dat geldt niet voor iedereen. Na mijn carrière heb ik een cursus gedaan waarbij je je heel erg verdiept in je eigen persoonlijkheid en bij mij kwam heel duidelijk naar voren dat plezier erg belangrijk is en dat ik dat altijd nastreef. Ik zou dus adviseren om goed inzicht te krijgen in je persoonlijkheid als je profspeler wil worden. Ook zou ik mijn pupil de yogafilosofie willen meegegeven en dat integreren op de baan. Op voeding zou ik ook coachen.”
☝️ Heb je het gevoel dat je je persoonlijkheid door de sport sneller hebt ontwikkeld dan wanneer je niet had getennist?
? “Nee, dat is bij mij iets van de laatste jaren. Mijn persoonlijkheid heb ik niet zozeer ontdekt toen ik tenniste. Toen was ik er niet zo mee bezig, helemaal niet eigenlijk. Ik heb door tennis vooral discipline en zelfstandigheid ontwikkeld.”
Het leven van Kelly de Beer na haar tenniscarrière
Na zes maanden als vrijwilligers te hebben gewerkt in een hotel in Nicaragua, zijn Kelly de Beer en haar echtgenoot Remy Groenendaal daar in augustus 2018 samen een hotel gestart, (Eden on the Chocolata www.edenonthechocolata.com). Het is een hotel waar zij al hun passies kunnen laten samenkomen. Eden on the Chocolata ligt op tien minuten afstand van San Juan del Sur, gelegen in de natuur met uitzicht op zee en dichtbij verschillende surfstranden. Groenendaal en De Beer geven er o.a. yogales en koken gezonde maaltijden. Voor de gasten is er ook een outdoorfitness. Hun droom is om er ooit een tennisbaan te bouwen. Groenendaal en De Beer zijn superblij dat zij na de (op)bouw de mooie plek nu kunnen delen met andere mensen!
