TENNISPASSIE HEADING FOR WIMBLEDON 2019
Jongstleden maandag en dinsdag waren we in Londen om The Championships te bezoeken. Op de banen van de AELTC aan de Church Road gingen we naar Wimbledon. Op maandagmiddag vertrekken, even op de tandjes bijten als je de Hel van Antwerpen moet enteren, maar vanaf daar gaat het stukken beter tot aan Calais. Want daar moet je zijn als je met de shuttle naar de overkant wilt. 35 minuten onder water om in Folkestone weer land te zien. Wij kiezen er op de Wimbledon trips voor om iets voor Londen ons kampement op te slaan. Dus maandagavond het hotel in, paar glazen wijn en na de traditionele Fish & Chips en na nog een kopje koffie bijtijds het heerlijke mandje opzoeken. Rise and shine om 07.30 uur en na de douche aan het Engelse ontbijt. Spullen bij elkaar zoeken en op naar het treinstation. Snel een krant pakken en dan een klein half uurtje treinen naar Wimbledon Station dat uiteraard geheel in Wimbledon sferen is.
Daar is de tennisgekte ook al meteen merkbaar, zichtbaar en voelbaar. Het draait er om tennis. Om hét evenement. Met de dubbeldekker naar the grounds. Even de meneer van de busticketverkoop corrigeren dat we toch graag nog 10 GBP van onze gegeven 20 GBP willen ontvangen. Maar het is een kleinigheidje en die 10 GBP komt weer in onze handen uit een flinke bussel briefjes. Het is er druk met verkeer. Je kunt ook kiezen voor een wandeling, maar dan ben je even flink bezig om de Hill op te gaan en via Wimbledon Village naar het AELTC park te komen. Maar je bent zeker niet de enige die dat onderneemt. Dus verkeerd lopen is er echt niet bij. Ondertussen geniet je van alle kleuren in de stijl van Wimbledon en alle etalages en restaurants die inspelen op het spektakel. Het is één groot tennisfeest.
Als je het Heilige der Tennisheiligen nadert dan zie je de omvang van het toernooi. Dat mooie Britse ook. De wirwar aan verkeer, mensen die de ingang opzoeken en de honorary stewards die iedereen, die ook maar iets laat blijken het even niet te snappen, aanspreken en wegwijs maken. Wij halen snel onze kaarten op en gaan via de securitycheck the grounds op. Hét moment dat het grote genieten kan gaan beginnen. En ook dat doe je bepaald niet alleen. Een mensenmassa bezoekt op deze dinsdag samen met ons het toernooi. En die komen uit echt alle continenten. Je schuifelt door al dat volk een weg naar hetgeen je graag wil zien. Je ziet die twee enorme stadions. Heel indrukwekkend. Je ziet de volle tribunes op de bijbanen en je snuift alleen maar tennis op. Van jong tot oud, alles komt maar om één ding en dat is Wimbledon beleven. En het is een belevenis. Het is perfectie. Alles klopt. Alles is georganiseerd en wordt door een leger geregisseerd. Dat kan haast niet anders. Je komt echt ogen tekort.
We besloten om een Pimm’s te bestellen. Dat is een must have drankje daar en we gingen op een bankje zitten om alles eens te zien passeren. En die bankjes zijn niet van Hornbach. Het is het betere teakwerk en het staat er in overvloed en er lopen continue mensen rondom heen met blik en veger. Want o wee als er iets op de grounds zou liggen. Dat is not done. Je ziet dames met de meest mooie jurkjes aan. Heren die op hun paasbest de blitz willen maken en alles en iedereen loopt met een smartphone in hun hand. De tassen van de Wimbledonshop zijn niet te tellen. Wat daar in dat merchandise circus op een dag wordt omgezet grenst aan het onvoorstelbare. Laat staan wat dat in twee weken oplevert. Ook wij gingen maar weer eens overstag met een playerstowel. Je moet toch iets van een souvenir hebben tenslotte. 33 GBP en dan gelijk maar een programmaboekje van GBP 10 erbij. Niet bij nadenken. Doen. Want anders krijg je spijt.
Langs de Henman Hill. Een mierenhoop van mensen die daar zij aan zij van ’s-morgens tot ’s-avonds zitten en naar een giga scherm kijken waar de partijen op te zien zijn mocht je de stadions niet in kunnen omdat je geen ticket hebt. Wij hadden ze van Court no.1 á 110 GBP per stuk, en we mochten voor dat geld niet eens bij Court no. 2 naar binnen. Dan maar een glimp van al het tennisgeweld op de bijbanen opvangen voor we om 13.00 uur het eerste toetje kregen. Dat was Simona Halep tegen Shuai Zhang. De Roemeense kwam pas laat op gang in die partij en we kregen weinig waar voor ons geld. Vooraf werden we attent gemaakt op de geweldige sfeer in dat stadion, maar sfeer kwam er niet echt in. De actrices waren niet in hun beste doen. Dus maar een beetje rondkijken en je vergapen aan alles wat daar voorbijkomt. We hadden het al over een militaire operatie. En die militairen zijn er in overvloed. Van de landmacht en de marine. Die zorgen samen voor orde en netheid. Dat zie je ook terug aan de kleuren. De muren zijn net zo donker legergroen als een tank en het staal van de reling is net zo’n staal als die van een tank. De commentaarhokjes lijken op militaire commandoposten inclusief klepraampjes. Ook diep legergroen en zeer strak in de lak. Het nieuwe dak ook zeer indrukwekkend. Het koste een paar centen, maar dan heb je ook wat. Wat een klus moet dat geweest zijn. En dan die netposten. Dat zijn de echte. En die staan op iedere baan. Kunstwerken zijn het. Van dat mooie gelakte hout en zo dik als een heipaal.
Nadat Halep de pot had gewonnen, maar weer aan de wandel. Koffie en een sandwich en mensen kijken. Dat is een mooi iets. Je kijkt echt je ogen uit. Er komt van alles voorbij. Amusementswaarde is top. Weer naar binnen voor de partij tussen Svitolina en Muchkova. En dat was andere koek. Die lieten heerlijk tennis zien en vooral die Muchkova was een genot om naar te kijken. De sfeer zat er in no time in. Backhandje slice, dropshots en de aanval opzoeken. Prachtig om dat te zien. Svitolina moest aan de bak om de halve finale te bereiken. Iets wat ze uiteindelijk ook voor elkaar kreeg.
We gingen weer even aan de wandel en het teakhout testen en pakten nog een paar games mee van de herendubbel die als laatste op het programma stond. Maar toen was het toch echt de hoogste tijd om alles weer voor een jaar achter ons te laten. De bus weer in, net te laat voor de trein, maar keurig op tijd de volgende gepakt. Auto weer in en de M25 weer op richting Folkestone en de shuttle. Opvallend was dat we gelijk aan de kant gezet werden bij de douane. Voordat we konden, nee moesten, uitleggen waar we vandaan kwamen, stond er al een leger douaniers rond de TP mobiel en hadden we gelijk een scanner over ons stuur. Alle deurklinken werden met wattenstaafjes of zoiets bestreken en hoewel er een paar tennisrugzakken, een Wimbledon tasje en een colbert op de achterbank lagen, dachten ze misschien dat we wat ander grass of een lijntje chalkdust mee naar huis wilden nemen, of dat we de halve AELTC club van wiet hadden voorzien. Dan nog langs een stikchagrijnige Franse douanier en dan ook maar net de shuttle halen. Wegwezen uit dat desolate landschap met metershoge hekken en prikkeldraad. De klok maar weer vooruit en na een goed half uur rond middernacht die tunnel uit. Nog dik 3 uur kachelen voor we thuis waren. Het was het allemaal waard.
Als tennisliefhebber moet je het echt eens doen. Laat je niet weerhouden van de onmogelijkheid om Wimbledon te bezoeken. Alles is mogelijk en er zijn echt mogelijkheden om in ieder geval dat park op te komen. Op de dag van de halve finales van de mannen was er niet eens een queue en je kon je gewoon kaarten kopen. Die zijn weliswaar aan de prijs, maar dit high-class materiaal kom je buiten de andere grand-slams maar zeer mondjesmaat tegen. De hele tenniswereld zit twee weken in Londen. Maar dan ook echt de hele tenniswereld. Van de oud-wereldtoppers, tot de huidige wereldtoppers, van de beste junioren tot de beste wheelchairtennissers. Van media van over de hele wereld tot bezoekers van over de hele wereld. Het is een dorp op zich die twee weken in juli. Met een beetje voorbereiding lukt het prima -helemaal in de eerste week- en heb je een herinnering en ervaring die je lang koestert als tennisliefhebber. Het is magic. Het is Wimbledon. Met niets te vergelijken. De slogan is dan ook niet voor niets; In Pursuit of Greatness
