Memory lane by TP1. Eddie Herr Junior Championships 2013

351

Eind november 2018. We kregen een bericht dat Christian Lerby deelneemt aan het ITF Grade 1 Eddie Herr International Championship. Een zeer sterk bezet juniorentoernooi in Bradenton (USA) op de IMG Academy. Dat toernooi geldt voor veel junioren ook als generale repetitie voor de Orange Bowl dat na de Eddie Herr komt. Het officiële wereldkampioenschap voor junioren.

En als wij de naam Eddie Herr horen dan gebeurt er iets in ons brein. Dan hebben we de hulp van Dr. Erik Scherder echt niet nodig, dan giert de adrenaline door het lijf en alles wat de hersens in gang zet draait in no-time op volle toeren. Want dat komt er iets op gang. Dan gaan we terug in de tijd. En dan zien jullie hoe zoiets als TennisPassie in elkaar steekt.

In 2012 toen TP1 en TP2 net bezig waren om de breinen van alle tennissers te voeden met out-of-the-box tennisnieuws kregen we contact met een meneer aan de overkant van de grote plas. Die volgde dat allemaal en zag dat er verbindingen waren. Er werd een communicatielijntje opgestart. En al snel bleek er een klik te zijn. Er zaten weliswaar flink wat kilometers tussen, maar het was heel close. Het voelde in ieder geval heel close en heel vertrouwd. Of we niet eens naar Amerika wilde komen om naar tennis te kijken en naar zijn dochter die het naar het zich liet aanzien talent had. Wow. Naar Amerika? Met de auto naar de Costa Brava was al een heel eind, maar met de vlieger naar The States, naar Florida, dat was een heel ander verhaal. En wie of wat treffen we daar dan aan? Heel veel vragen, maar ook heel veel goede argumenten om er eens te gaan kijken. We wisten voor een jaar de dans te ontspringen. In 2013 begon het weer. ‘Kom eens naar Florida’, was de vraag weer. Nou, vooruit dan maar.

Het was eind november 2013. Wij met drie man sterk (o.a. Richard van Loon) melden op Schiphol en via Houston door naar Tampa Bay. Van de koude in Nederland naar zweten in Florida. Bij de aankomsthal wachtte ons een overmaatse SUV, handje schudden en rijden maar. Welcome in the US of A. We kozen kwartier in het Holiday Inn Hotel in Sarasota. Richard lag een mile verderop ingekwartierd. De volgende dag kennismaken met de rest van het gezin en op naar Bradenton.  Naar de Nick Bollettieri Boulevard. Daar ligt een zeer knap sportpark van de IMG Academy met alle toeters en bellen eraan. Tennis, atletiek, voetbal en nog wel wat meer. Het oogde huge. Er rijdt een treintje over dat park om je van de ene naar de andere kant te krijgen. Kantoren, restaurants, appartementen, een tennishal, een atletiekstadion en heel veel tennisbanen. Heel veel.

Het krioelde er van de jonge tennisspelers, coaches, ouders, trainers en publiek. Hier ging het Eddie Herr International Championships van start. Op dag 1 zaten we op een bankje naast de baan naar een wedstrijd te kijken toen een voor ons bekend gezicht ineens opdook. Een Nederlander. Die vroeg aan ons wat we in Bradenton kwamen doen nadat hij  in de smiezen kreeg dat we dezelfde taal spraken. Het antwoord was in eerste instantie ‘Denk hetzelfde als wat jou hier brengt. Tennis kijken’. Dat lag echter toch ietsjes anders. Bart Beks was de man en hij was daar met zijn pupil Varvara Flink. Een Russische juniore die onder de hoede van Bart werkte aan haar tenniscarrière. Bradenton en Miami hadden ze op het programma staan die weken. We trokken vanaf die dag met elkaar op daar. Prachtig juniorentennis van bijzonder hoog niveau. Voor Nederland slechts één deelneemster. Judith van Kessel die er samen was met haar coach Eric van Harpen. Het was een zeer bijzondere ervaring daar, die enorm veel indruk maakte. We stonden aan de baan bij Alexander Zverev, bij Frances Tiafoe, bij Andrey Rublev, bij Jelena Ostapenko en op een afstandje bij Maria Sharapova. Die trainde er met haar gezelschap inclusief Sven Groeneveld. Afgezet met rood/wit lint en je kon vanaf 50 meter een glimp van haar opvangen. Je hoorde ze wel luid en duidelijk trouwens. Grappig is dat je als een volwassen kerel na afloop toen Maria en Sven klaar waren met hun trainingssessie je als een opgewonden puber de vuilnisbak indook om er de overgrip van Maria uit te halen. Hij ligt hier nog in huis. Er was consternatie, er werd geroepen dat we snel naar baan 27 of zoiets moesten. ‘Nog nooit zoiets gezien’ werd er gezegd. Nou, vooruit dan maar. Seone Mendez. Nooit van gehoord. Australische met Chileense roots. Twee Pipi Langkous vlechten en net anderhalve meter hoog. Nee, dat hadden we nog niet eerder gezien. Maar Seone maakte een onuitwisbare goede indruk. Dat kleine Australische kuitenbijtertje stond daar een Roemeense reuzin van tegen de 18 jaar het leven zuur te maken. Eentje die breder was en groter was dan dat wij waren. Maar dat elastiek uit Australië knokte voor iedere bal en veegde ze, nadat de meest onmogelijke nog door haar gehaald werd, op een nog onmogelijkere manier haar returns langs die Roemeense tussen de lijnen. Het werd een zeer zware driesetter, maar die Mendez won ‘m. Toen dat klaar was maar weer met de trein naar voren. Hé, daar hebben we Mary Pierce. Die stond te trainen met een paar talenten uit Mauritius. Je keek er je ogen uit.

Dat deden we ook toen we een dagje vrij waren en Varvara klaar was met haar potje. We gingen wat cultuur snuiven. En onze gastheer wist wel waar hij ons mee naartoe moest nemen. Die nam ons al mee naar een 12 jarig talent waar zijn dochter mee sparde en ook dat maakte indruk. Stel je even voor. Een 12 jarig ventje die in de tuin bij zijn ouderlijk huis gewoon 3 tennisbanen heeft liggen. 3 verschillende ondergronden. Met een kleedruimte, players-lounge, een kantoor voor zijn trainer en zo’n cocoon, een soort van zuurstofcabine in de vorm van een ei die wijlen Michael Jackson en Novak Djokovic ook gebruiken. Da’s best een aparte gewaarwording als je dat ziet bij een kereltje van 12 jaar. In Amerika schijnt dat vrij normaal te zijn. We gingen die dag naar Longboat Key. Daar ligt aan de Golf van Mexico het tennisresort The Colony Beach & Tennis Resort. Een tennisresort dat door juridisch geharrewar totaal verpauperd was. The Colony was ooit het number one resort voor de celebs om te tennissen. Presidenten van Amerika, filmsterren, artiesten, captains of industry en sportsterren. Ze kwamen allemaal over de vloer bij Dr. Klauber en zijn familie. In betere dagen dan. Nick Bollettieri begon er ooit zijn trainersloopbaan. In 2010 moet er iets gebeurd zijn in de trant van; Je krijgt een minuut de tijd om weg te wezen hier, want dan slaat er een bom in. En binnen één minuut was iedereen foetsie daar. Ze lieten alles liggen en zette de sprint erin.

In 2013 wurmden wij ons door het hek. Nieuwsgierig als dat we waren. Onze gastheer op de uitkijk voor het geval dat the Cops kwamen en wij door dat desolate tennisresort. Tennisbanen waar het onkruid doorheen groeide, telefoons die van de haak hingen, een rieten dak waar haast geen riet meer te zien was, een ventilator die draaide op dat weinige zuchtje wind daar. Tennisnetten die vergaan waren en als ze nog aan een paal vastzaten dan ook maar met een draadje. Schoenveegmachines, bespanmachines, kantoren met computers, met notitieblokken, met nieuwe bidons die tussen de puinhopen lagen. Met buiten de fusten bier nog aangesloten op de tap. De kratten met frisdrank. Een zo goed als vergane parasol op het strand. Een warzone. Hier was ooit de upper-class aan het ballen en nu liepen er stiekem drie Nederlanders met camera’s en in alle stilte over dat resort te struinen. We pakten een tennisbal op die nog ergens op de baan lag. Moesten toch iets van een souvenir hebben. Met stomheid waren we geslagen. Hoe is dit in godsvredesnaam mogelijk. Je zag de meest tropische planten helemaal overwoekerd door onkruid. Containers die op z’n kop lagen. Het was een grote verlaten puinhoop.

Wij zagen ons daar al zitten met het hoofdkantoor van TennisPassie. Een tennisbolwerk dat zijn weerga niet zou kennen. Roy de Valk met zijn gitaar op het strand. Kampvuurtje erbij. Omar van Welzenis die wat plaatjes draaide. Beetje ballen en voor de rest good-vibes met je teenslippertjes aan on the beach.

Het is klaar daar. Wil je dat in ere herstellen dan ben je een godsvermogen kwijt. Er zijn diverse pogingen ondernomen om er weer een high-class tennisresort van te maken. Maar Dr. Klauber raakte zijn poen en zijn droom kwijt en de rechters en advocaten vechten elkaar nu nog de tent uit. Maar die dollarteller loopt gewoon door. Money talks, bullshit walks. Kijk naar de video en de foto’s voor een indruk van wat er daar jammer genoeg is gebeurd. Het was één van de meest indrukwekkende dingen die we in die week daar meemaakten. Varvara verloor de halve finale van ene Jelena Ostapenko, maar tikte er in de 3e ronde wel even Seone Mendez af. Dat ventje van 12 jaar won Eddie Herr dat jaar. De week daarna won Varvara met Bart de Orange Bowl in Miami. Maar toen waren wij al weer thuis. Met de overgrip van Maria en die The Colony tennisbal. Eindigen we in mineur? Om de sodemieter niet.

Want de trip kreeg een prachtig vervolg. Onze TennisPassie vriend kwam een jaar later tot 2 maal toe naar Nederland. Met zijn dochter. Gewoon bij Beks op de zolder op een paar luchtbedjes tussen het wasgoed. En trainen. 7 dagen in de week bijna. Overdag op de baan en ’s-avonds online-school.  Ik ging regelmatig kijken. De meester van de drop-shots leerde haar de meest geniepige drop-shots. Haar backhand-slice was fenomenaal goed.  Ze waren te gast bij mij, soms samen met TP2 erbij. Met Bart erbij. Met nieuwe vrienden erbij. Het was het allermooiste wat dat gekke facebookpaginaatje kon overkomen. De bloemenman uit Atlanta met zijn 2e huis in Sarasota (Florida). We hebben er een vriend voor het leven bij. En we kunnen nog steeds rekenen op zijn hulp. Deze website komt bijvoorbeeld van zijn hand.

Jullie kunnen wel raden wat de droom van TP1 is. Dat clubje, aangevuld met jullie als bezoekers op een in al haar glorie herstelde The Colony. We dromen voorlopig gewoon verder. Maar we koesteren nog steeds die week in 2013 en de bijzondere vriendschap die daaruit ontstaan is. De passie voor tennis zal ons nog mooie dingen brengen.

Het laatste nieuws is dat Christian Lerby zich heeft moeten terugtrekken uit het Eddie Herr Junior Championship toernooi. Kuitblessure. Hopelijk kan hij de Orange Bowl wel spelen.