🦅 Hawkeye
DE KONING IS DOOD! LANG LEVE DE KONING!
De kalkoen heeft de kerst niet overleefd, Erik ten Hag bij Manchester United maar ternauwernood. De geur van oliebollen dringt de Nederlandse huizen in en dat is doorgaans hét teken voor terugblikken. Wat viel op in het tennisjaar 2023? Wat mag van 2024 worden gehoopt en verwacht. Hawkeye, die nooit met een hete appelflap in de mond praat (en schrijft), kijkt achterom én vooruit.
‘Voetbal’, stelde de vermaarde Engelse spits Gary Lineker ooit, ‘is een simpel spelletje: 22 mannen lopen 90 minuten achter een bal aan en aan het eind winnen de Duitsers’.
Die oneliner gaat met wat aanpassing ook op voor het mondiale mannentennis. ‘Tennis is een simpel spelletje. Twee mannen slaan ballen over een net en aan het eind wint Novak Djokovic‘.
Ook 2023 lijkt op die ‘regel’ geen uitzondering. De Australian Open komt voor de tiende keer in zijn handen en op Roland Garros, hét territorium van de gekwetst afwezige Rafael Nadal, laat de Serviër zich voor de derde maal tot beste kronen.
Maar zie, het door jarenlange tennistiranie murw gebeukte volk, begint zowaar weer te glimmen als de machtswisseling een feit lijkt. Carlos Alcaraz, gedroomde nieuwe ‘rey’, slaat in een meeslepend en uren durend gevecht op Wimbledon ongenadig toe en berooft Djokovic van zijn achtste Grand Slam op gras. De hofnar schaterlacht en danst al uitgelaten op het ‘graf’ van de Serviër.
De beul van de Balkan laat zich echter niet afzetten. Hij grijpt op de US Open zijn vierde trofee in New York en overlegt bij de eindejaarsafrekening een indrukwekkende uitbreiding van zijn toch al zo vorstelijke cijferlijst:
– 405 weken op de nummer 1-positie
– 24 Grand Slam-titels
– 36 Grand Slam-finales
– 38 Master-titels
– 56 Master-finales
– voor de achtste keer het jaar als nummer 1 van de wereld afgesloten.
– 24 Grand Slam-titels
– 36 Grand Slam-finales
– 38 Master-titels
– 56 Master-finales
– voor de achtste keer het jaar als nummer 1 van de wereld afgesloten.
En dat is nog maar een heel kleine greep uit de rijkgevulde schatkist van de met harde hand regerende tennismonarch.
De koning is dood? Welnee, lang leve de koning!
Dat geldt niet voor die andere ‘koning’. Nog maar één jaar geeft Wesley Koolhof zichzelf, dan pakt hij de koninklijke koets en trekt zich terug in zijn privé-paleis, met zijn Duitse prinses-gemalin. De schatkist is immers gevuld met de gedroomde hoofdprijs: een Grand Slam. Wimbledon heet het slagveld, waar hij dit jaar met zijn Britse ‘knight’ Neal Skupski de hoofden van zes koppels doet rollen. Daarmee lijkt de honger zo goed als gestild, de hoogheid van de Lage Landen is namelijk niet van de altijd bloeddorstige, onverzadigbare soort.
Wie weet, is Thijs Bogaard wél van die categorie. Thijs wie? Thijs Bogaard. Pas 15 lentes jong en door zijn uitmuntende prestaties dit jaar al in een adem genoemd met (voormalige) kroonprinsen als Bernard Tomic, Felix Auger-Aliassime, Gael Monfils en Carlos Alcaraz. Een pareltje met potentie uit de polder. Al kan de weg naar de hegemonie nog geplaveid zijn met tal van hinderlagen.
Daar weten Tallon Griekspoor en Botic van de Zandschulp alles van. Al stuwt de eerste zichzelf dit jaar weer verder op in de vaart der volkeren, met plek 21 als hoogtepunt, dichter bij de troon was hij nog nooit. Die raakt voor de Veenendaler juist steeds verder uit zicht. Trainerswisselingen, mentale broosheid: de reservekoning van Nederland lijkt in 2023 vooral een doornenkroonte dragen. Met, na licht herstel in de loop van het jaar, positie 50 als (voorlopig) eindstation.
Dat is altijd nog 1 plek beter dan Arantxa Rus, de vroegere kroonprinses, die in haar ‘nadagen’ nota bene dichter dan ooit in de buurt komt van de heerseres, Iga Swiatek in dit geval. Hulde voor de 32-jarige Monsterse, die deze zomer het WTA250-toernooi in Hamburg wint en zichzelf daarna op plek 42 terugvindt.
Daar kan Rafael Nadal tegenwoordig alleen nog maar van dromen. De Spaanse grootvorst raakt (niet voor het eerst) geblesseerd, tijdens de Australian Open. Dáááág seizoen – voor het goed en wel is begonnen – hallo heupoperatie. Op naar plek 672! Een voormalig (gravel)keizer onwaardig.
In dezelfde ziekenboeg loopt hij Tim van Rijthoven tegen het tere lijf. Vorig jaar met eindwinst op het gras in Rosmalen hard op weg de belofte eindelijk in te lossen, nu teisteren elleboog en rug hem opnieuw. Nog net in de top-1000 (871), maar een plek aan de notabelentafel in het tennishof lijkt voor altijd een illusie.
Net als de eindzege in de Davis Cup, zolang Paul Haarhuis coach van Oranje is. Twee jaar achter elkaar de kwartfinale halen, is best netjes hoor, maar een tactische blunder geeft opponent Italië dit jaar een wel erg makkelijke gang naar de laatste vier en de uiteindelijke titel.
Haarhuis neemt voor de dubbel Jean-Julien Rojer mee naar Malaga in plaats van Matwé Middelkoop, die volgens het geruchtencircuit persona non grata is in de ogen van enkele enkelspelers. Prima keuze van Haarhuis, die vervolgens in een vlaag van verstandsverbijstering vriend en vijand verbaast door Griekspoor te laten dubbelen. Conclusie: Jannik Sinner en co staan in recordtijd in de halve finale, Nederland mist een uitgelezen kans op eeuwige roem.
Die roem valt er bij het NK tennis nauwelijks te halen. Al zullen de verschillende winnaars daar anders over denken. Maar omdat de toppers in enkel- en dubbelspel (weer eens) schitteren door afwezigheid, wordt de devaluatie van het evenement wel heel erg schrijnend zichtbaar.
Zo is ook 2023 een jaar dat bol staat van hoogte- en dieptepunten. En 2024 zal geen uitzondering zijn. Wat zal het tennishart sneller doen slaan?
Allereerst de rentree van Rafael Nadal. De Spaanse held staat inmiddels al weer op de baan, slaat ballen in Brisbane. Is dat misschien voor zijn laatste stuiptrekkingen, voor hij zijn koninkrijk echt gaat verlaten? Of perst de Catalaanse knokker er nog een Grand Slam-zege uit?
Kan Wesley Koolhof dat in zijn afscheidsjaar ook? De voor een dubbelaar nog piepjonge (34) speler bedankt Neal Skupski voor bewezen diensten en gaat met Nikola Mektic zijn einde tegemoet. Ja, inderdaad, de Kroaat die eind 2020 zijn belofte aan Koolhof brak en de tennisliefde vanaf 2021 liever wilde bedrijven met zijn landgenoot Mate Pavic. Recept voor een koningsdrama? Of de opmaat tot een nieuwe, en tegelijkertijd laatste regeerperiode?
Daar hebben Jannik Sinner en Carlos Alcaraz nog járen de tijd voor. Maar werpen ze Djoko in 2024 al van de troon? Recente uitspraken van de slijtvaste Serviër doen het ergste vrezen voor iedereen die loert op zijn machtspositie: hij wil nog door tot zijn veertigste. En dat betekent bij Nole niet: uitbuiken en afbouwen. Sterker, hij zal tot het einde én tot de tanden toe gewapend zijn om zijn zalige zetel tot de laatste snik te verdedigen.
En zou het dan niet fantastisch zijn als Tallon Griekspoor in de schaduw daarvan zijn opmars richting het mondiale tennispaleis verder vorm kan geven? Te beginnen met: voor het eerst in zijn loopbaan een plek in de top-20. Om van daaruit door te dringen tot de echte elitetroepen.
Maar ach, er moet voor 2025 ook nog wat te wensen overblijven. Ik wens iedereen voor nu in elk geval een heel spraakmakend tennisjaar toe.
 |
BeantwoordenDoorsturen
|
