BLUNDER HELPT UNIEKE KANS OM ZEEP
Zie hem staan langs de kant. Fanatiek meelevend. Aanmoedigend. Intens juichend om een punt voor Oranje. Zichtbaar balend als Wesley Koolhof en Tallon Griekspoor een kans missen. En treurend wanneer het Nederlandse koppel verliest van de Italiaanse evenknie en daarmee het Davis Cup-avontuur wéér in de kwartfinale strandt.
Er is donderdag he-le-maal niets onoprecht aan Jean-Julien Rojer tijdens de wedstrijd tegen Jannik Sinner en consorten. De nestor van de ploeg speelt geen rol, stelt zich in Malaga louter dienstbaar op. Toch zal er – zoals bij menig Nederlandse tennisliefhebber – deze dag één even korte als prangende vraag regelmatig door zijn hoofd schieten: waarom?
Waarom wordt de geboren Curaçaoënaar, na twee jaar niet voor Oranje te zijn geselecteerd, nu plots weer opgeroepen? Om, zo zal toch bijna iedereen veronderstellen, met Wesley Koolhof een punt in de dubbel te pakken, als dat in Spanje nog nodig mocht zijn.
Rojer is immers niet voor niets dubbelspecialist. Heeft in die discipline een carrière van heb ik jou daar, met 36 titels, waaronder drie (verschillende) Grand Slams. En hij kent als 42-jarige ook een prima 2023, over de vorm is geen klagen.
Maar waarom staat hij tijdens het beslissende duel in de thriller tegen Italië dan náást in plaats van bínnen de lijnen? Nou, het behaagt de bondscoach na de twee enkelpartijen (1-1) een op zijn zachtst gezegd bijzondere keuze te maken. Niet de door de wol geverfde dubbelexpert, maar de zojuist door Sinner kansloos afgeserveerde Griekspoor moet met Koolhof de weg naar de halve finale plaveien.
Het resultaat is een potsierlijke pot van de kant van Oranje. Onthutsend. Griekspoor serveert oké, retourneert redelijk, maar grossiert in slechte volleys, toch een voornaam onderdeel van het dubbelspel. Hij doet het zo beroerd, dat hij Sinner zelfs een keer vol op het achterhoofd raakt.
Koolhof kan de kar deze keer niet in zijn eentje trekken, glijdt gaandeweg mee in het moeras en het duo maakt nooit aanspraak op de zege en daarmee een ticket voor de laatste vier.
In een wereld die de laatste jaren bol staat van de complottheorieën, zou je bijna denken dat Paul Haarhuis de volgende ronde in Malaga – laat staan de finale en een unieke kans om de Davis Cup te winnen- helemaal niet wilde halen. Want welke coach stelt er nu níet zijn beste combinatie op?
Een Nederlands dagblad laat eerder deze week door de onvermijdelijke Kiki Bertens, Jacco Eltingh én Rojer de loftrompet steken over de bondscoach. Er vallen clichés als fanatisme, winnen, plezier, mouwen opstropen, superpositief en veel energie. Maar opvallend genoeg (of juist veel-, zo niet álleszeggend) valt nergens de kwalificatie ‘tactisch vernuft’ te lezen.
Daaraan ontbreekt het Haarhuis in Malaga in elk geval ten enenmale. Sterker nog, de bondscoach blundert in Spanje opzichtig. En gooit daarmee misschien wel de beste kans ooit op het winnen van de Davis Cup te grabbel.
