✍️ Herke van der Weij
EVEN GEEN ZIN MEER IN WEDSTRIJDEN
Afgelopen maand is een goede vriendin van me overleden. Een echt tennisdier. Ze was nog maar 44 jaar jong. Helaas heeft ze zich niet uit de klauwen van die vreselijke ziekte weten los te maken. Je begrijpt dat dat er nogal inhakt, om het nog zachtjes uit te drukken. Na het prachtige afscheid, wat net als zijzelf ronduit opbeurend en krachtig was, zou ze ook niet anders gewild hebben dan dat iedereen weer verder ging met leven. “Pluk de dag en geniet!” was haar motto. Ze zou het zelf ook gedaan hebben.
Met dat gegeven in mijn achterhoofd speelde ik een aantal toernooien, maar dat ging dus echt voor geen fucking meter. Mijn hoofd wilde wel, maar mijn lijf niet. En als mijn lijf even wél meedeed was mijn hoofd weer afwezig. Alles ging zeer doen: mijn arm, mijn schouder, mijn hoofd, mijn bilspier, mijn rug …. het was net alsof om beurten mijn lichaam en mijn hoofd in een soort noodloop gingen. Ken je dat fenomeen? Als er in het motorblok van je auto iets niet helemaal lekker zit dat je dan opeens, vaak zonder waarschuwing vooraf, opééns nog maar 50 km/uur kunt rijden en dat optrekken er al helemáál niet meer bij is. Vaak gaat er op je dashboard tegen die tijd trouwens wel een lampje branden, of verschijnt er een melding met “engine failure” of “check motor management system”.
Mooi dat ik op mijn eigen lijf of in mijn eigen hoofd dat rode lampje niet herkende trouwens. Al die pijntjes waren op zich best een helder signaal, en ook de tranen die al kwamen als een tegenstander bij wijze van spreken “boe” riep hadden me best wat eerder aan het denken mogen zetten. Ik had er gewoon even geen zin meer in. Tegenstanders die hysterisch beginnen te gillen bij een mooie bal? Alsjeblieft zeg, als je zo graag wilt winnen: be my guest. Of als mensen ergens diep in de derde set opeens beginnen te twijfelen aan je calls terwijl je toch echt al 2,5 uur heel gezellig met elkaar aan het tennissen bent? No problem, we spelen gewoon een let. Oh je wilt het punt? Óók prima, jij overfanatieke wedstrijdtijger. Vergeet niet: we staan hier gewoon een beetje te harken in de 3-4-5 categorie.
Geloof me maar, dat is echt niet zo bijzonder en er zijn wézenlijk belangrijkere zaken op deze wereld. Als je in de HE5 weer eens tegen een 7 staat te harken waardoor het algehele tennis het aankijken niet meer waard is? Vechten lukt me niet meer. Het maakt me niet uit. Ik hoop dat je blij bent met je overwinning. Al die partijen waar we een break vóór stonden in de derde set? We konden ze niet winnen. Een wedstrijd waarin we 6 matchpoints hadden? Het laatste punt viel niet. Niks lukte meer, ook genieten niet. Pas later bedacht ik me dat deze complete fysieke en mentale “shut down” door mijn verdriet kwam. Ook al wilde ik heus nog wel, het gíng gewoon even niet. En nu ik dat weet vind ik dat prima. Ergens is het zelfs wel mooi, want het betekent dat ik je mis. En dat je belangrijk voor me was en bent.
Ik had niet gedacht dat ik me nog eens een langere periode zo zou voelen op de baan. Ik denk nu ook dat we best wat meer empathie mogen hebben voor profs die even niet zo lekker in hun vel zitten om wat voor reden dan ook. Dat het huilen hen nader dan het lachen staat en dat ze waarschijnlijk in een enorme losing streak terechtkomen zegt niks over hun motivatie of kwaliteiten. Soms is je tank gewoon leeg en kán je simpelweg niet meer de prestaties leveren die je zo graag zou willen.
Dus ik neem even een wedstrijdbreak. Ik doe 5 weken lekker helemaal niks en ga vooral plezier maken met mijn vrienden op de tennisbaan, en daarna drinken we heel veel drankjes op het terras. Want ook dat heb ik van jou geleerd. Je kunt vallen, maar sta vooral weer op, raap jezelf bij elkaar en ga weer door. Ik mis jou, maar wat ben ik ontzettend blij dat jij mijn vriendin bent geweest…
Tot volgende keer,
Groet Herke
