✍🏻 Ronald van der Horst
Mijn collega Peter Starke gebruikte dat woord in zijn inleiding bij een workshop in Haarlem. Dankbaarheid is de meeste krachtige emotie om verbinding te maken en om positieve energie te geven.
Op het congres raakte ik in gesprek met een andere collega, ook een zeer gewaardeerde organisator van tennistoernooien. Hij doet dat al meer dan dertig jaar. Hij vertelde mij het verhaal dat hij pasgeleden een Junior Tour dubbel toernooi organiseerde. De beide geplaatste koppels hadden een bye gehad in de eerste ronde. Na winst in de halve finale konden ze door de bye ook de finale op zaterdag spelen. Het was een verzoek van de ouders. Dat scheelde namelijk heel veel reistijd. Mijn collega wil altijd meedenken en helpen. De finale wordt op zaterdag op het einde van de dag gespeeld. Er waren een paar keer problemen op de baan waar mijn collega werd bij geroepen. Omdat het toch de laatste partij van de dag was en een supertiebreak de beslissing moest brengen dacht hij ook weer mee. ”Het zicht op de baan is lastig, laat ik de stand voor de ouders bijhouden via het telbord”. Na afloop krijgt hij de wind van voren van de ouder van het verliezend koppel. Het was voor zijn kind heel intimiderend dat hij daar stond. De ouder schreef hier zelfs een boze brief over naar de KNLTB.
Dan mis ik dankbaarheid. Dankbaarheid dat de organisator het toernooi in zijn vrije weekend wil organiseren. Dankbaarheid dat de finale niet op zondag, maar op zaterdag gespeeld kon worden. Ik leer de ouders van mijn spelers, en mijn spelers, de wedstrijdleiding altijd te bedanken. Door hen kunnen zij daar spelen!
Dat vind ik ook altijd mooi aan het einde van een toernooi, zoals bij het ABN AMRO OPEN toernooi. Dan laten Jannik Sinner en Daniil Medvedev weten dat zij dankbaar zijn omdat zij daar hebben mogen staan. Ze betonen dankbaarheid aan hun ouders, hun team, de tegenstander, de organisatie en aan Richard hierbij speciaal, en aan de toeschouwers. Richard is dan weer in zijn speech dankbaar voor het beste tennis dat de spelers hebben laten zien en voor een sponsor die al 50 jaar trouw is!!
De KNLTB zou daar het voorbeeld in kunnen geven. Als een oud-docent een workshop organiseert, na jarenlang trainers te hebben opgeleid voor de KNLTB en het CIOS, dan zou je je dankbaarheid daarvoor kunnen tonen door bij de workshop gebruik te laten maken van de digitale KNLTB omgeving ter ondersteuning van de presentatie. En geen gesteggel of rancunes over dingen die in het verleden gebeurd zijn. Gewoon dankbaar zijn.
Ook naar de organisatoren van toernooien zou de KNLTB meer dankbaarheid mogen uitdragen. Als spelers niet het fatsoen hebben om op tijd te komen en niet reageren op telefoontjes van de organisatoren hebben zij geen recht op prijzengeld. Maar steevast kiest de KNLTB voor de speler.
Dat blijkt ook uit het stroomschema dat naar de ouders van jonge spelers wordt gestuurd. In het stroomschema wordt netjes aangegeven wat je wel en niet mag doen. Dat spelers zich in een week zowel kunnen inschrijven voor een internationaal toernooi voor de jeugd of bij de volwassen en in diezelfde week ook een junior tour of een NRT kunnen spelen.
Het gevolg zijn opgaves na de acceptatie en voor de loting, waardoor er heel veel lucky-losers in het hoofdschema komen. Of dat ‘walk-over’ in het hoofdtoernooi wordt gegeven. Die spelers kunnen dan gewoon in die week weer het andere toernooi spelen. De regels zijn begrijpelijk vanuit het standpunt om jonge spelers zoveel mogelijk wedstrijden te laten spelen. Maar naar organisatoren en naar toernooi sponsors toe, is het geen goede zaak. Het geeft een signaal af naar andere spelers dat het niet erg is om je terug te trekken uit een toernooi.
De KNLTB zou dan haar dankbaarheid moeten tonen door achter de organisatoren te gaan staan. En gelijktijdig spelers leren om respectvol en correct om te gaan met organisatoren. Dus niet de spelers op een voetstuk plaatsen, maar de organisatoren. We hebben verbinding nodig met elkaar dus wees dankbaar!
