βοΈ door Herke van der Weij
De bladeren zijn van de boom, Sinterklaas is in het land en de kerstbomen liggen ook al klaar. Nou dan weet je het wel; het is komkommertijd. En komkommertijd houdt in; de hoogste tijd om terug te blikken op het tennisjaar van onze helden. Was het nog wat? Of maar gauw door naar 2019?
Laten we gelijk maar met de beste beginnen, dat is natuurlijk Robin Haase. Het jaar begon veelbelovend met een halve finale in Auckland, waar hij volgens vele internationale commentatoren en kenners één van de betere ATP potten van het jaar heeft gespeeld tegen Bautista Agut. In dat licht kÑn je het jaar teleurstellend vinden, maar met nog een halve finale in Umag en een kwartfinale bij de Rogers Cup in Toronto waar hij een enorme bak punten van vorig jaar verdedigde is het allemaal zo gek nog niet. Daar waar iedereen enthousiast voorspeld dat Robin na die week wel even gezellig uit de top 100 zou kletteren eindigt hij 2018 keurig in de top 50. Tel daarbij een miljoentje aan prijzengeld bij op en je kunt niet anders dan tevreden zijn. Robin speelt al jarenlang heel stabiel op top 50 niveau met af en toe een uitschieter naar boven of een dramatisch verliespartij, maar all-in all denk ik dat we hier bést wel wat meer respect voor op mogen brengen. Robin werkt hard en haalt vooralsnog al heel erg lang hele stabiele resultaten. Hulde!
En dan de rest. Ja nou niet om heel lullig te doen, maar dan ben je toch wel een beetje sneller uitgepraat. Tallon, Scott, Thiemo, Igor en Tim zijn allemaal niet van ijzer en moeten roeien met de fysieke riemen die ze hebben. Daarnaast is ook niet iedereen zomaar top 100 materiaal, maar is het daarmee verboden om een professionele carrière te hebben? Nee natuurlijk niet! Ik vind het bewonderenswaardig dat deze boys blijven knokken en heb dan ook goede hoop dat als de lichamen heel blijven de resultaten vanzelf komen. Want over het talent (vooruit, de één vast wat meer dan de ander) en de werkhouding (ok ok, ook de één misschien wat meer dan de ander) van deze boys zijn we het wel eens: dat zit wel goed. Dus ook hier komen in 2019 vast nog kansen op mooie dingen.
Dan de nieuwe garde, waarbij vooral Gijs Brouwer en Jelle Sels de laatste maanden stappen hebben gezet. De cut off voor de quali van de Australian Open halen ze nog niet, maar er is genoeg reden om aan te nemen dat ze er bij Roland Garros of Wimbledon bij kunnen zijn. In ieder geval leuk om te zien dat ze de Futures langzaamaan achter zich laten en Challengers gaan spelen. Houdt deze twee in de gaten in 2019, dat kan nog best eens interessant worden!
En dan de NextGen Lions Tallon, Botic, Tim en Ryan. Met dit prachtige programma van Peugeot als flinke duw in de rug staan voor deze boys de lichten op dΓ‘t gebied in ieder geval op groen. Neem maar van mij aan: daar gaan we in 2019 nog mooie dingen van horen. Misschien niet eens alleen op topsportgebied, dit programma is veel breder dan dat. Daar komen we volgend jaar op terug! Dus tsja, was het nog wat of maar snel door naar 2019? Misschien een beetje van beide.
Terugkijkend was 2018 niet het meest succesvolle jaar als het gaat om titels of aansprekende resultaten. Aan de andere kant is er wel een basis gelegd die ervoor zorgt dat we uit kunnen kijken naar 2019. Volgende keer: de dames!
Tot de volgende keer,
Herke
? Richard van Loon
