✍️ Herke van der Weij
Stoppen is nog ingewikkelder dan je denkt
Een professionele tenniscarrière is eindig, dat is op zich logisch. Dus dat iedereen op een gegeven moment stopt met het spelen op de tour zal geen verrassing zijn. Wat me wel heeft verbaasd de afgelopen jaren is de vele manieren waarop speelsters dat hebben gedaan: er zijn opties genoeg!
De makkelijkste manier lijkt me gewoon om af te taaien zonder het iemand te vertellen. Uiteindelijk zal je heus wel een keer gemist worden (tenminste dat hoop je dan), en op het moment dat iemand je er naar vraagt kan je altijd nog zeggen “Oh ja, dat tennisgebeuren! Nou, nu je het zo zegt, daar ben ik eigenlijk 2 jaar geleden al mee gestopt”. Vaak zijn het slepende blessures die deze stille aftocht mogelijk maken (denk aan Seles en Makarova), maar ook een zwangerschap (Vesnina) of algehele malheur (Dokic) kunnen je geruisloos via de personeelsuitgang het toneel laten verlaten.
Je kunt ook even melden dat je er wel klaar mee bent, zoals Sharapova. Op zich een beetje abrupt, maar gezien de afgelopen anderhalf jaar zat dit er toch een beetje aan te komen. Eerlijk is eerlijk: ze was een groot vechter en toch heb ik niet het idee dat ik haar erg zal gaan missen.
Dan is het misschien leuker om een afscheidstourtje te doen. Dit kan kort (Wozniacki en Rybakina) of langer zoals Suarez Navarro. Als je de ranking hebt om bij ieder toernooi nog op eigen kracht binnen te komen klinkt dat wel aantrekkelijk. Gewoon een beetje relaxed de leuke toernooien nog één keer spelen. Helemaal vrijuit je wedstrijden afwerken, voor de verandering ’s avonds wél een fles wijn bij het eten of even lekker los op de players party van Wimbledon. Die champagnetoren moet je toch minstens één keer in je carrière hebben aangevallen toch? Ondertussen hark je nog lekker wat startgeld binnen en win je vast ook nog wel een paar rondjes. Ik zou ervoor tekenen!
Je kunt natuurlijk ook niét stoppen terwijl dat ondertussen misschien best wel een beetje een goed idee is. Dat gevoel bekruipt me sinds dit jaar bij Venus Williams en Sara Errani. Beide fantastische carrieres waarvan je je kunt afvragen of het niet beter is om er een punt achter te zetten. Het zou toch jammer zijn, zeker bij Venus, dat het een beetje sneu begint te worden. Aan de andere kant: bij deze dame zou het me niet verbazen dat ze out of de blue op Wibledon opeens weer ver komt, de Olympische Spelen de dubbel pakt met Serena en dan op de US Open zegt: dit was het.
Je kunt ook nog stoppen maar toch niet. Inderdaad: de comeback. Daar zijn legio voorbeelden van waarvan Clijsters logischerwijs het meest recente en ook interessante voorbeeld. Ik gun haar het beste en denk dat ze binnen 6 maanden weer top 30 staat, maar de weg die ze kiest is zeker niet de makkelijkste. Never take the easy road: het siert een groot kampioene, die niet bang is om ten overstaan van de hele wereld genadeloos op haar muil te gaan. Die “all-in” mentaliteit alleen al versterkt de gunfactor die ze toch al zoveel had. Let’s go Kim! Blij dat je gestopt bent maar toch niet.
