✍🏻 Hawkeye
Wentelen in weelde: waar is het geestelijk welvaren?
Kerstmis. En straks de jaarwisseling. De hoogste tijd voor overdenking, voor reflectie. Het is, bij mij althans, altijd weer hetzelfde (kerst)liedje in deze, in elk geval letterlijk, donkere dagen. En momenteel ook zeker figuurlijk.
Kijk maar naar wat zich afspeelt in de wereld. Oekraïne, die vreselijke oorlog. En dat is uiteraard een pleonasme in het kwadraat. Ik ken namelijk geen oorlog die níét vreselijk is. Al wil het hedendaagse taalgebruik die bittere ellende nog wel eens reduceren tot: een conflict.
Een CONFLICT?! Dat is het als mijn tegenstander en ik het niet eens worden over een bal uit of in. Hij schreeuwt als een mager speenvarken, volledig over de rooie. Ik ben ijzig kalm, stuitend koppig en geef geen duimbreed toe. Dát is een conflict! En dat lost zich meestal binnen een minuut op. Hooguit gaan we na afloop níét gezellig een drankje doen. Nou en? Het enige kanon dat wij van dichtbij kennen is immers het ballenkanon?
Konden ze dat in Syrië – of welke mondiale brandhaard dan ook- maar zeggen. Maar daar slapen ze in kapotgeschoten huizen, zonder daken. Of in de buitenlucht. Omdat ook de muren in rook opgingen door bruut geweld. Onmenselijk!
Des te wranger dat het in eigen land in nota bene het jaar 2022 ook voorkwam, overnachten onder de blote hemel. Niet uit vrije wil, maar omdat er in het aanmeldcentrum voor vluchtelingen geen plaats is nadat je zojuist een beroerde, barre en bizarre reis achter de rug hebt. En omdat Nederlandse gemeenten weigeren vrijwillig hun aandeel te leveren aan medemenselijkheid.
Op straat moeten leven en slapen komt zelfs stééds vaker voor, zo blijkt. Het aantal daklozen in ons welvarende land is immens gegroeid. Met uitgebuite en -geklede Oost-Europeanen voorop. Binnengehaald voor het vuile werk, een wurg-werkwooncontract om de nek en bij ‘gebleken onbruikbaarheid’ harteloos op de keien gesmeten. Bedankt en tot ziens. Geen baan, geen huis, alleen de straat!
De meesten van ons mogen zich – ondanks de woekerende inflatie – wentelen in materiële weelde, het roept de vraag op of wij geestelijk wel zo welvarend zijn. Zelfs Jozef en Maria, die op hun reis bij tal van (gemeentelijke?) herbergen bot vingen, hadden ruim 2000 jaar geleden in die koude kerstnacht uiteindelijk toch nog een stal om hun goddelijke zoon, de Verlosser, ter wereld te brengen.
Al met al mogen wij onze handen dichtknijpen dat we in alle rijkdom en vrijheid een bal kunnen meppen wanneer dat uitkomt. Dat we kunnen kijken naar mensen die dat verschrikkelijk goed kunnen. En dat we daarover kunnen zaniken, zeuren en zeiken. Of, zoals ik het zelf graag noem, dat we dat ‘kritisch kunnen beschouwen’.
Moeten we ook blijven doen, in 2023. Laten we eens kijken of de Nederlandse tennissers komend jaar wél een vakantie willen opofferen voor Davis Cup-succes. Bezien of Kiki Bertens een topcoach in de dop blijkt. Kan Wesley Koolhof zijn mondiale nummer-1-positie in de dubbel consolideren? Ontstijgt Tim van Rijthoven de status van eendagsvlieg? En bovenal: wie stapt in de schoenen van Roger Federer, de 21ste-eeuwse Messias voor zoveel tennisliefhebbers.
We gaan het beleven komend jaar. In de openlucht of mét een dak boven ons hoofd. Wij wel!
Fijne Kerstdagen.
