π——π—˜ π—žπ—˜π—˜π—ž 𝗒𝗣 π——π—˜ π—ͺπ—˜π—˜π—ž … 𝗕𝗬 π—›π—˜π—₯π—žπ—˜ – AANGESCHOTEN WILD

114

✍️ Herke van der Weij

AANGESCHOTEN WILD

Je hebt het vast wel eens meegemaakt: je tegenstander raakt tijdens een wedstrijd geblesseerd. Nou ja, hij lijkt in ieder geval ergens last van te hebben. Kreunend en steunend sleurt hij zich van de ene hoek van de baan naar de andere en jij denkt: appeltje eitje, ik ga je slopen en deze pot is voor mij. Maar is dat allemaal wel zo simpel…?

Laten we er voor het gemak maar even vanuit gaan dat er echt wat aan de hand is aan de overkant van het net, ook al is dat een proces wat soms ook nog een aantal games tijd kost. Want er zijn natuurlijk best een aantal voorbeelden te noemen van spelers met een nogal, uhm, discutabele reputatie als het aankomt op β€œblessures op nogal vreemde momenten”. Als iemand zich compleet in de fake stort dan kan ik wel inpakken. Ik kan daar dus echt helemÑÑl niet tegen. Binnen 5 minuten gaat het niet meer over tennis maar over het gedrag van de ander, vreet ik mezelf eerst even lekker vanbinnen op om vervolgens natuurlijk alsnog te ontploffen. Mijn tegenstander denkt ondertussen β€œkip ik heb je” en binnen no time heb ik ruzie, verloren Γ©n geen zin meer om tegen hem te dubbelen. Tja, een heel enkele keer zit zo’n lul de behanger er tussen moet je dan maar denken.

Maar dus niet in dit verhaal. Hier is echt iets aan de hand en het is duidelijk dat je tegenstander last heeft. Vanochtend zag ik het voorbij komen bij Berrettini tegen Khachanov. Bij de stand 7-6 7-6 4-4 verrekt de Italiaan een spier en vergaat zo te zien van de pijn. Vraagt bij 4-5 direct behandeling aan en speelt daarna uiteraard verder. Aan alles zie je dat hij dit in 3 setjes af moet maken, want met een tweede service van 130 km/u ga je de oorlog natuurlijk niet winnen. Dat begrijpt hij zelf ook wel, en het huilen staat hem nader dan het lachen. Want hij is kanonnenvoer, en als deze game (en set) naar de Rus gaan dan kan je er net zo goed mee kappen. En je stond er toch best lekker voor…

Wat schetst mijn verbazing? Khachanov verkloot gewoon het volgende kwartier en verliest 6-7. Niet omdat Berrettini nog iets doet, want die is al lang blij dat hij een service in slaat. Geslagen backhand wil ook niet meer dus het enige wat hij kan doen is terug slicen. Terwijl de Italiaan misschien in gedachten al geaccepteerd heeft dat hij op deze manier niet kan winnen en op zal moeten geven slaat de Rus de ene naar de andere bal uit of in het net. Of twee keer in het net in het geval van een service. Ik heb met grote verbazing zitten kijken naar wat er gebeurde en hoorde Berrettini nog net β€œsorry man” zeggen, bij het net. Hartstikke lief hoor, maar dat leek me een beetje de omgekeerde wereld.

Het is mij ook eens overkomen dat ik zo’n pot verloor, en ik kon er eigenlijk met mijn verstand niet bij dat het was gebeurd. Wat gaat er in vredesnaam mis in je hoofd denk ik dan! Welke kortsluiting wordt er gemaakt waardoor je als een drol begint te tennissen? Ik heb werkelijk geen idee. Maar dat is denk ik ook het interessante van het geheel. Blijkbaar gebeurt er dus iΓ©ts in je brein, in de frontale kwab of waar dan ook, die ervoor zorgt dat het slopen, oprollen, inpakken en wegwezen scenario in dergelijke situaties toch een ver van je bed show kunnen blijken. Fascinerend.

Misschien moet ik eens informeren bij grote grijze vriend Erik Scherder. Die kan er vast meer over vertellen. Eerst maar een ommetje van minstens 30 minuten, het is tenslotte prachtig weer!

Tot volgende keer,
Groet
Herke